ਬਾਬਾ ਨੰਦ ਸਿੰਘ ਜਿਹਾ ਰਿਸ਼ੀ ਨਾ ਕੋਈ ਹੋਇਆ ਨਾ ਕੋਈ ਹੋਸੀ। ਬਾਬਾ ਨੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਦੀ ਨਿਮਰਤਾ

ਨਿੰਦਕ ਦੋਖੀ ਬੇਮੁਖ ਤਾਰੇ



ਸਭ ਉਸੇ ਨਿਰੰਕਾਰ ਦੇ ਬੱਚੇ ਹਨ। ਉਹ ਸਭ ਦਾ ਹੀ ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸਭ ਉੱਤੇ ਇੱਕੋ ਜਿਹੀ ਦਇਆ ਕਰਦਾ ਹੈ।

ਇਕ ਵਾਰ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ ਇਕ ਗਰੀਬ ਕਾਰੀਗਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਲੋਹੇ ਦਾ ਇਕ ਗੜਵਾ ਬਣਾਇਆ ਤੇ ਬਾਬਾ ਜੀ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਪੇਸ਼ ਕਰਨ ਵਾਸਤੇ ਠਾਠ ਤੇ ਪਹੁੰਚਿਆ। ਸੰਗਤ ਵਿੱਚ ਬੈਠਾ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਦੀ ਇਲਾਹੀ ਸ਼ਾਨ ਦਾ ਆਨੰਦ ਮਾਣ ਰਿਹਾ ਹੈ ਤੇ ਉਸ ਇਲਾਹੀ ਸ਼ਾਨ ਵਿੱਚ ਇਹ ਹੌਂਸਲਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਪਿਆ ਕਿ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਤੁੱਛ ਜਿਹੀ ਭੇਟ ਨੂੰ ਬਾਬਾ ਜੀ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਪੇਸ਼ ਕਰਾਂ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਸੋਚਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਡਰਦਾ ਰਿਹਾ ਅਤੇ ਸੰਕੋਚ ਕਰ ਗਿਆ। 

ਸਵੇਰ ਦੇ ਦੀਵਾਨ ਦੇ ਬਾਅਦ ਜਦੋਂ ਅੰਤਰਜਾਮੀ ਬਾਬਾ ਜੀ ਉੱਠੇ ਤਾਂ ਸੰਗਤ ਦੇ ਕੋਲੋਂ ਲੰਘਦੇ ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਜਾ ਖਲੋਏ ਤੇ ਫੁਰਮਾਇਆ -

ਇਹ ਗੜਵਾ ਬਹੁਤ ਸੋਹਣਾ ਹੈ, ਕਿੱਥੋਂ ਬਣਵਾਇਆ ਹੈ ? 

ਅੱਗੋਂ ਉੱਤਰ ਦਿੰਦੇ ਹੋਏ ਗਰੀਬ ਕਾਰੀਗਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ-  ਜੀ ਮੈਂ ਆਪ ਹੀ ਬਣਾਇਆ ਹੈ?

ਬਾਬਾ ਜੀ ਅੱਗੋਂ ਬੋਲੇ - ਯਾਰ ਇਕ ਸਾਨੂੰ ਵੀ ਐੋਸਾ ਬਣਾ ਦੇ। 

ਕਾਰੀਗਰ ਸਿੰਘ ਬਾਬਾ ਜੀ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਤੇ ਢਹਿ ਕੋ ਰੋਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ- ਗਰੀਬ ਨਿਵਾਜ਼ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਮੈਂ ਇਹ ਗੜਵਾ ਤੁਹਾਡੀ ਸੇਵਾ ਵਾਸਤੇ ਹੀ ਬਣਾ ਕੇ ਲਿਆਇਆ ਸੀ। 

ਅੰਤਰਜਾਮੀ ਬਾਬਾ ਜੀ ਨੇ ਫ਼ੁਰਮਾਇਆ - ਫ਼ਿਰ ਸੰਕੋਚ ਕਾਹਦਾ, ਫ਼ਿਰ ਦਿੰਦਾ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ?

ਬਾਬਾ ਨੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਨੇ ਗੜਵਾ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਫਿਰ ਪੁੱਛਿਆ- ਦਸ ਇਹਦਾ ਕੀ ਦੇਈਏ। 

ਅੱਗੋਂ ਹੱਥ ਜੋੜ ਕੇ ਗਰੀਬ ਮਿਸਤਰੀ ਸਿੰਘ ਬੇਨਤੀ ਕਰਦਾ ਹੈ- ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਮੇਰਾ ਕਲਿਆਣ ਕਰ ਦਿਉ।

ਉਸ ਵਕਤ ਜਿਹੜੇ ਕਲਿਆਣਕਾਰੀ ਤੇ ਪਰਉਪਕਾਰੀ ਮਹਾਨ ਬਚਨ ਬਾਬਾ ਨੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਦੇ ਮੁਖਾਰਬਿੰਦ ਵਿੱਚੋਂ ਨਿਕਲੇ ਉਹ ਇਹ ਸਨ- ਛੱਡ ਪਰ੍ਹੇ ਕੋਈ ਕੰਮ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰ। ਕਲਿਆਣ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਨਿੰਦਕਾਂ ਦਾ ਵੀ ਹੋ ਜਾਏਗਾ, ਉਹ ਸਾਨੂੰ ਯਾਦ ਤਾਂ ਕਰਦੇ ਹਨ।

ਨਿੰਦਕਾਂ ਦਾ ਵੀ ਨਿਸਤਾਰਾ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਬਾਬਾ ਨੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਦੀ ਰੱਬੀ ਹਸਤੀ ਦੇ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਹੋਰ ਬਚਨਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਪਤਾ ਲਗਦਾ ਹੈ।

ਇਕ ਵਾਰ ਬਚਨ ਕਰਦਿਆਂ ਬਾਬਾ ਨੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਨਿਮਰਤਾ ਦੀ ਵਡਿਆਈ ਦਸ ਰਹੇ ਸਨ, ਕਿਸੇ ਨੇ ਵਿੱਚੋਂ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਕਰਾਮਾਤ ਕੀ ਹੈ ?

ਤਾਂ ਬਾਬਾ ਜੀ ਨੇ ਫੁਰਮਾਇਆ- ਨਿਮਰਤਾ ਹੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਕਰਾਮਾਤ ਹੈ। ਜਿੰਨੀ ਨਿਮਰਤਾ ਹੋਵੇਗੀ ਉਨੰੀ ਹੀ ਵੱਡੀ ਕਰਾਮਾਤ। 

  • ਰਾਵਣ ਪਾਸ ਬੜੀ ਸ਼ਕਤੀ ਸੀ, ਬੜੀ ਕਰਾਮਾਤ ਸੀ। ਚਾਰੇ ਵੇਦਾਂ ਦਾ ਗਿਆਤਾ ਸੀ, ਬੜਾ ਤਪੱਸਵੀ ਸੀ। ਇੰਨੀ ਸ਼ਕਤੀ ਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਉਸ ਵਿੱਚ ਨਿਮਰਤਾ ਅਤੇ ਗਰੀਬੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤੇ ਦੇਖੋ ਉਸ ਦਾ ਕੀ ਬਣਿਆ ?
  • ਹਰਨਾਖਸ਼ (ਪ੍ਰਹਿਲਾਦ ਭਗਤ ਦਾ ਪਿਤਾ) ਨੇ ਕਠਿਨ ਤਪੱਸਿਆ ਕੀਤੀ ਤੇ ਸਾਰੇ ਵਰ ਲਏ। ਇੰਨੀ ਸ਼ਕਤੀ ਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਨਿਮਰਤਾ ਤੇ ਗਰੀਬੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤੇ ਕੀ ਬਣਿਆ ?
  • ਔਰੰਗਜ਼ੇਬ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਵੀ ਬਹੁਤ ਸ਼ਕਤੀ ਸੀ, ਖ਼ੁਦਾ ਦੀ ਇਬਾਦਤ ਕਰਦਾ ਸੀ ਪਰ ਨਿਮਰਤਾ ਅਤੇ ਗਰੀਬੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤੇ ਕੀ ਬਣਿਆ ?

ਬਾਬਾ ਨਰਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਜੀ  

'ਮੈਂ' ਤੇ 'ਮੈਂ' (ਹਉਮੈਂ) ਵਿੱਚ ਕੀਤੀ ਹੋਈ ਭਗਤੀ ਕਦੇ ਉਪਰ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦੀ। ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਹਾੜ ਦੇ ਉੱਪਰ ਵੀ ਪਾਣੀ ਹੈ ਤੇ ਥੱਲੇ ਵੀ ਪਾਣੀ ਹੈ ਪਰ ਪਹਾੜ ਦੇ ਥੱਲੇ ਗੰਦਾ ਪਾਣੀ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਪਹਾੜ ਦੇ ਉਪਰਲਾ ਪਾਣੀ ਥੱਲੇ ਵਗਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਥੱਲੇ ਵਾਲੇ ਗੰਦੇ ਪਾਣੀ ਨੂੰ ਸਾਫ ਕਰੀ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਪਰ ਪਹਾੜ ਦੇ ਥੱਲੇ ਵਾਲਾ ਗੰਦਾ ਪਾਣੀ ਉੱਪਰ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦਾ।

ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇਨਸਾਨ ਗੰਦੇ ਪਾਣੀ ਵਾਂਗ ਥੱਲੇ ਪਿਆ ਹੈ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੀ ਮਿਹਰ ਪਹਾੜ ਦੇ ਉਪਰਲੇ ਪਾਣੀ ਦੀ ਨਿਆਈਂ ਹੈ। ਜਿਸ ਵਕਤ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੀ ਮਿਹਰ ਦਾ ਨਿਰਮਲ ਅੰਮ੍ਰਿਤ, ਉਸ ਉਪਰਲੇ ਨਿਰਮਲ ਜਲ ਦੇ ਵਾਂਗ, ਗੰਦੇ ਚਸ਼ਮੇ ਵਿੱਚ ਆ ਕੇ ਮਿਲਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਗੰਦਾ ਜਲ ਵੀ ਨਿਰਮਲ ਹੋਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਹਉਮੈਂ ਰੂਪੀ ਜੀਵ ਨਿਮਰਤਾ ਦਾ ਸਰੂਪ ਅਖਤਿਆਰ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੀ ਮਿਹਰ ਆਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਉਹ ਨਿਰਮਲ ਹੋਈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਨਿਰਮਲ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ (ਨਿਮਰਤਾ ਦੇ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ) ਤਾਂ ਜਿਸ ਪਾਸੇ ਦੀ ਵੀ ਲੰਘਦਾ ਹੈ, ਪਿਆਸਿਆਂ ਦੀ ਪਿਆਸ ਬੁਝਾਈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਧਰਤੀ ਨੂੰ ਭਾਗ ਲਾਈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਬਾਬਾ ਨਰਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਜੀ


ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਜੀ ਦੇ ਦਰ ਤੋਂ, ਮਿਲਦੀ ਦਾਤ ਗਰੀਬੀ ਦੀ
ਇਥੋਂ ਲੁੱਟ ਲਉ ਦਾਤ ਗਰੀਬੀ ਦੀ

ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦਾਤਾ ਬਖਸ਼ ਲੈ। ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ ਬਖਸ਼ ਲੈ॥

(Smast Ilahi Jot Baba Nand Singh Ji Maharaj, Part 3)


Comments

Popular posts from this blog

अपने स्वामी की प्रशंसा में सब कुछ दांव पर लगा दो।

ਭਾਵਨਾ ਦਾ ਫਲ

ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਨੂੰ ਕਿਥੇ ਲੱਭੀਏ?