ਤਵ ਚਰਨਨ ਮਨ ਰਹੈ ਹਮਾਰਾ
ਸਾਧ ਸੰਗਤ ਜੀ ਬਾਬਾ ਨੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਦੂਜੀ ਸਾਖੀ ਸੁਣਾਈ-
ਪਹਾੜੀ ਵਜ਼ੀਰ ਹੈ, ਰਾਜੇ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਮੁਖਬਰ ਬਣਾ ਕੇ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਦਰਬਾਰ ਵਿੱਚ ਭੇਜਿਆ ਹੈ। ਕਿ ਜਾਹ ! ਜਾਕੇ ਸਾਰੀ ਫੌਜ ਦਾ, ਸ਼ਸਤਰਾਂ ਦਾ, ਹਰ ਇੱਕ ਚੀਜ਼ ਦਾ ਪਤਾ ਕਰਕੇ ਆ। ਸੰਗਤ ਵਿੱਚ ਰਲ ਗਿਆ ਹੈ। ਦਰਬਾਰ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚਿਆ ਹੈ।
ਗਿਆ ਤਾਂ ਮੁਕਖਰੀ ਕਰਨ ਵਾਸਤੇ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਜਾ ਕੇ ਮੱਥਾ ਟੇਕਿਆ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਸਾਹਿਬ ਵੱਲ ਵੇਖਿਆ ਹੈ ਤਾਂ ਅੰਤਰਜਾਮੀ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਫਿਰ ਜਿਹੜੀ ਦ੍ਰਿਸਟੀ ਉਸ ਉੱਤੇ ਪਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਉਸ ਦ੍ਰਿਸਟੀ ਨਾਲ ਉਹ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਦਾ ਅਨਨ ਭਗਤ ਬਣ ਗਿਆ।
ਬਾਬਾ ਨੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਫੁਰਮਾਉਣ ਲੱਗੇ ਕਿ-
ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਾਹਿਬ ਫੁਰਮਾਉਂਦੇ ਹਨ-
ਨੇਤ੍ਰੀ ਸਤਿਗੁਰੁ ਪੇਖਣਾ ਸ੍ਰਵਣੀ ਸੁਨਣਾ ਗੁਰ ਨਾਉ॥
ਸਤਿਗੁਰ ਸੇਤੀ ਰਤਿਆ ਦਰਗਹ ਪਾਈਐ ਠਾਉ॥
ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਕਿਰਪਾ ਕਰੇ ਜਿਸ ਨੋ ਏਹ ਵਥੁ ਦੇਇ॥
ਜਗ ਮਹਿ ਉਤਮ ਕਾਢੀਅਹਿ ਵਿਰਲੇ ਕੇਈ ਕੇਇ॥
ਫਿਰ ਉਹ ਅੰਤਰ ਮੁਖੀ ਵੀ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਨੂੰ ਵਸਾਈ ਬੈਠਾ ਹੈ ਅਤੇ ਨੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਵਸਾਈ ਬੈਠਾ ਹੈ। ਅੰਤਰਮੁੱਖੀ ਵੀ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਬਾਹਰਮੁਖੀ ਵੀ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵੀ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਦੀਆਂ ਰੱਜਦੀਆਂ ਨਹੀਂ, ਉਸਦੇ ਕੰਨ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਅਨਮੋਲ ਬਚਨ ਸੁਣਦੇ ਥੱਕਦੇ ਨਹੀਂ, ਉਸ ਦੀ ਰਸਨਾ ਧੰਨ ਧੰਨ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਕਹਿੰਦੀ ਥੱਕਦੀ ਨਹੀਂ।
ਕਾਫੀ ਦੇਰ ਹੋ ਗਈ ਹੋਸ਼, ਸੁੱਧ-ਬੁੱਧ ਭੁੱਲੀ ਹੋਈ ਹੈ। ਉਸ ਪਾਸੇ ਰਾਜੇ ਨੇ ਦਰਬਾਰ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ ਕਾਫੀ ਦੇਰ ਹੋ ਗਈ ਅਜੇ ਆਇਆ ਨਹੀਂ। ਇੱਕ ਹੋਰ ਨੂੰ ਮੁਖਬਰ ਬਣਾ ਕੇ ਭੇਜਿਆ ਹੈ ਕਿ ਜਾ, ਉਸ ਨੂੰ ਚਿਤਾਵਨੀ ਦੇ ਹੁਣ, ਸਭ ਪਤਾ ਕਰ ਲਿਆ ਹੋਵੇਗਾ ਹੁਣ ਵਾਪਸ ਆ ਜਾਏ। ਜਦ ਸੰਗਤ ਵਿੱਚ ਆਇਆ ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਰਾਜੇ ਨੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਵਾਪਸ ਬੁਲਾਇਆ ਹੈ।
ਆਗਿਆ ਲੈ ਕੇ ਗਿਆ ਦਰਬਾਰ ਦੇ ਵਿੱਚ। ਰਾਜੇ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਔਹਦੇ ਦੇ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ ਬਿਠਾਇਆ ਹੈ, ਸਤਿਕਾਰ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਪੁੱਛਿਆ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਬੜੀ ਦੇਰ ਲਗਾ ਦਿੱਤੀ। ਹੁਣ ਸਾਰਾ ਪਤਾ ਜੋ ਲੈ ਕੇ ਆਏ ਹੋ, ਦੱਸੋ।
ਉਹ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਦਾ ਆਸ਼ਿਕ, ਉਹ ਚਰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਕੈਦ ਹੋਇਆ ਦੇਵੀ ਚੰਦ ਵਜ਼ੀਰ ਜਿਹੜੇ ਬਚਨ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਫਿਰ ਉਹ ਗੁਰੂ ਦਾ ਪ੍ਰੇਮ....।
ਜਿਹੜਾ ਗੁਰੂ ਦਾ ਆਸ਼ਿਕ ਹੋਵੇ ਉਸ ਤੋਂ ਤਾਂ ਸਿਵਾਏ ਪ੍ਰੇਮ ਦੇ, ਆਪਣੇ ਗੁਰੂ ਦੀ ਉਸਤਤ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਵਡਿਆਈ ਦੇ ਹੋਰ ਕੀ ਬਚਨ ਹੋਣੇ ਸੀ ? ਜਿਸ ਵਕਤ ਉਸ ਰੰਗਤ ਦੇ ਵਿੱਚ ਰੰਗਿਆ ਹੋਇਆ ਗੁਰੂ ਦੇ ਪ੍ਰੇਮ ਨੂੰ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਰਾਜਾ ਹੰਕਾਰ ਵਿੱਚ ਆ ਗਿਆ, ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਹੁਕਮ ਦਿੱਤਾ ਇਸਨੂੰ ਤਸੀਹਾ ਦੇਵੋ, ਇਹ ਸ਼ਤਰੂ ਨਾਲ ਮਿਲ ਗਿਆ ਹੈ। ਇਸ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਪਹਾੜੀ ਤੇ ਲੈ ਜਾਵੋ, ਦੋ ਸਲਾਖਾਂ ਭਖਦੀਆਂ ਲਾਲ ਕਰਕੇ ਇਸ ਦੇ ਨੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਚੋਭ ਦਿਉ, ਇਸ ਨੂੰ ਅੰਨ੍ਹਾ ਕਰਕੇ ਬਾਹਰ ਸੁਟ ਆਓ, ਇਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗੇ ਸ਼ਤਰੂ ਨਾਲ ਮਿਲਣ ਦੀ ਕੀ ਸਜ਼ਾ ਹੈ।
ਬਾਬਾ ਨੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਫੁਰਮਾਉਂਣ ਲੱਗੇ ਕਿ-
ਮੂਰਖ ਲੋਕ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਹ ਸਲਾਖਾਂ ਉਸਦੇ ਨੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਖੋਭਦੇ ਹਨ, ਉਸ ਨੂੰ ਉਥੇ ਸੁੱਟ ਕੇ ਵਾਪਸ ਆ ਗਏ। ਹੁਣ ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਵਜੀਰ ਉਠਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਨੇਤਰ ਖੋਲ੍ਹਦਾ ਹੈ, ਨੇਤਰ ਨੌ ਬਰ ਨੌ ਹਨ। ਜਿਹੜੇ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਚਰਨ ਨੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਵਸਾਏ ਹੋਏ ਸੀ ਉਸਦੀ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੇ ਵਿੱਚ ਅਨੰਦਪੁਰ ਸਾਹਿਬ ਵੱਲ ਤੁਰ ਪਿਆ ਹੈ।
ਪਹੁੰਚਿਆ ਹੈ, ਦਰਬਾਰ ਸਜਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਦਾ। ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਬਿਰਾਜਮਾਨ ਹਨ ਆਪਣੇ ਆਸਣ ਤੇ। ਜਾ ਚਰਨਾਂ ਤੇ ਮਸਤਕ ਰੱਖਿਆ ਪਰ ਬੜਾ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਕੇ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਮੁੱਖ ਵੱਲ ਵੇਖ ਕੇ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ-
ਸੱਚੇ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਇਹ ਚਰਨ ਤਾਂ ਹਰ ਵੇਲੇ ਮੇਰੇ ਨੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਵਸੇ ਹੋਏ ਹਨ, ਇਹ ਹਰ ਵੇਲੇ ਮੇਰੇ ਹਿਰਦੇ ਵਿੱਚ ਵੱਸੇ ਹੋਏ ਹਨ ਫਿਰ ਜਿਹੜੇ ਚਰਨ ਵੱਸੇ ਹੋਏ ਸੀ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਫੋਟੋ ਸਾਫ ਸੀ, ਇਹ ਪੱਟੀਆਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬੰਨ੍ਹੀਆਂ ਹੋਈਆਂ।
ਦਸ਼ਮੇਸ਼ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ ਕਿ ਤੁਹਾਡੇ ਦੋਨਾਂ ਚਰਨਾਂ ਤੇ ਪੱਟੀਆਂ ਬੰਨ੍ਹੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਹਨ ਇਹ ਪੱਟੀਆਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬੰਨ੍ਹੀਆਂ ਹੋਈਆਂ। ਸਿੱਖ ਦਾ ਪਿਆਰ ਵੇਖੋ ਉਹ ਪ੍ਰੇਮ ਦੁਆਰਾ, ਉਸ ਧਿਆਨ ਦੇ ਵਿੱਚ ਜਿਹੜੇ ਚਰਨ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਵੱਸੇ ਹੋਏ ਹਨ, ਉਹ ਫੋਟੋ ਸਾਫ ਹੈ।
ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਉਸ ਵੱਲ ਵੇਖ ਕੇ ਮੁਸਕਰਾਏ ਹਨ। ਕਹਿੰਦ- ਓਏ ਗੁਰਸਿੱਖਾ ਇਹ ਤੇਰੀ ਹੀ ਮਿਹਰਬਾਨੀ ਹੈ। ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਕੇ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਫੁਰਮਾਉਂਣ ਲੱਗੇ- ਓਏ ਤੂੰ ਕੀ ਕਿਹਾ, ਵਸਾਏ ਕਿੱਥੇ ਹੋਏ ਸਨ ? ਸੱਚੇ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ! ਨੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ।
ਇੱਕ ਗੁਰਮੁਖ ਦੀ ਅਵਸਥਾ ਕੀ ਹੈ ? ਇੱਕ ਗੁਰਸਿੱਖ ਦੀ ਕੀ ਅਰਦਾਸ ਹੈ ? ਕੀ ਬੇਨਤੀ ਹੈ ? ਕੀ ਅਰਜੋਈ ਹੈ ? ਕੀ ਉਤਸ਼ਾਹ ਹੈ?
ਦਿਨਸੁ ਰੈਣਿ ... ਦਿਨ ਰਾਤ, ਸਵਾਸ ਸਵਾਸ, ਸੱਚੇ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਤੇਰੇ ਦਰਸ਼ਨ ਹੁੰਦੇ ਰਹਿਣ। ਤੇਰੇ ਚਰਨ ਕਮਲ ਮੇਰੇ ਨੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਵਸੇ ਰਹਿਣ। ਇਹ ਨੇਤਰ ਤੇਰੇ ਚਰਨਾਂ ਦਾ ਨਿਵਾਸ ਅਸਥਾਨ ਬਣ ਜਾਣ, ਘਰ ਬਣ ਜਾਏ।
ਫਿਰ ਫੁਰਮਾਉਂਣ ਲੱਗੇ- ਕਿੱਥੇ ਵਸਾਏ ਹਨ?
-ਜੀ 'ਨੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ'
ਇੱਕ ਦਮ ਸਮਝਿਆ ਫਿਰ ਉਹ ਭਖਦੀਆਂ ਸਲਾਖਾਂ, ਉਹ ਭਖਦੇ ਤੂੰਬੇ ਖੁੱਭੇ ਕਿੱਥੇ ਹਨ?
ਇਸ ਪਾਸੇ ਕੀ ਹੋਇਆ ਉਸ ਵੇਲੇ, ਜਿਸ ਵਕਤ ਉਸਦੇ ਸੱਜੇ ਅਤੇ ਖੱਬੇ ਨੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਉਹ ਖੁਭ ਰਹੇ ਹਨ ਉਸੇ ਵੇਲੇ ਮੇਰੇ ਸਾਹਿਬ ਦਸ਼ਮੇਸ਼ ਪਿਤਾ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਸੱਜੇ ਅਤੇ ਖੱਬੇ ਪਾਸੇ ਤੋਂ ਖੂਨ ਦੇ ਦੋ ਫੁਹਾਰੇ ਫੁੱਟੇ ਹਨ ਤਾਂ ਸੰਗਤ ਵੇਖ ਰਹੀ ਹੈ ਕਿ ਅਚਾਨਕ ਕੀ ਹੋਇਆ ਹੈ ਅਤੇ ਭੱਜੀ ਹੈ ਭੱਜ ਕੇ ਪੱਟੀਆਂ ਕੀਤੀਆਂ ਸੱਚੇ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਤੇ। ਸੰਗਤ ਪੁੱਛਦੀ ਹੈ ਇਹ ਕੀ ਕੌਤਕ ਹੈ ? ਸੱਚੇ ਪਾਤਸ਼ਾਹ, ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ। ਉਥੇ ਹੁਣ ਸੰਗਤ ਸਮਝ ਗਈ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਨੂੰ ਇਹ ਸਜਾ ਮਿਲੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹ ਘਟਨਾ ਜਦੋਂ ਵਰਤੀ ਹੈ, ਉਥੇ ਉਸ ਵੇਲੇ ਚਰਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕੀ ਭਾਣਾ ਵਰਤਿਆ।
ਸਾਹਿਬ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਕੀ ਫੁਰਮਾਉਂਦੇ ਹਨ-
ਦਇਆ ਕਰਹੁ ਮੇਰੇ ਸਾਈ॥
ਨਾਨਕ ਕਾ ਜੀਉ ਪਿੰਡੁ ਗੁਰੂ ਹੈ
ਗੁਰ ਮਿਲਿ ਤ੍ਰਿਪਤਿ ਅਘਾਈ॥
ਵਿਚਿ ਅਖੀ ਗੁਰ ਪੈਰ ਧਰਾਈ॥
ਗੁਰ ਪੂਰੇ ਕੀ ਨਿਰਮਲ ਰੀਤਿ॥
ਭਉ ਭਾਗਾ ਨਿਰਭਉ ਮਨਿ ਬਸੈ॥
ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਨਾਮੁ ਰਸਨਾ ਨਿਤ ਜਪੈ॥
ਜਾ ਕਉ ਕਿਰਪਾ ਕਰਹੁ ਪ੍ਰਭ ਤਾ ਕਉ ਲਾਵਹੁ ਸੇਵ॥
ਮਨ ਚਿੰਤਤ ਸਗਲੇ ਫਲ ਪਾਏ॥
ਅਗਨਿ ਬੁਝੀ ਸਭ ਹੋਈ ਸਾਂਤਿ॥
ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਗੁਰਿ ਕੀਨੀ ਦਾਤਿ॥
ਮਨਿ ਪ੍ਰੀਤਿ ਚਰਨ ਕਮਲਾਰੇ॥
ਬ੍ਰਹਮ ਮਹੇਸ ਸਿਧ ਮੁਨਿ ਇੰਦ੍ਰਾ
ਮੋਹਿ ਠਾਕੁਰ ਹੀ ਦਰਸਾਰੇ॥
ਵਡੈ ਭਾਗਿ ਦੇਵੈ ਪਰਮੇਸੁਰ
ਕੋਟਿ ਫਲਾ ਦਰਸਨ ਗੁਰ ਡੀਠੇ॥
Comments
Post a Comment