ਅੰਮ੍ਰਿਤਧਾਰੀ ਸਿੱਖ ਦੀ ਰਹਿਣੀ
(ਇਕ ਸੀਨਅਰ ਸਬ ਜੱਜ ਜਿਸਨੇ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰੀ ਦਰਸ਼ਨ ਕੀਤੇ ਸਨ, ਇਹ ਬਚਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਦੱਸੇ)।
ਝੰਘ ਮਘਿਆਣੇ ਦੇ ਰੇਲਵੇ ਸਟੇਸ਼ਨ ਤੇ, ਬਾਬਾ ਨੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੇ ਗੱਡੀ ਫੜਨੀ ਹੈ, ਬਹੁਤ ਸੰਗਤ ਇੱਕਠੀ ਹੋਈ, ਗੱਡੀ ਲੇਟ ਸੀ ਬਾਬਾ ਨੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਬਾਹਰ ਬਿਰਜਾਮਾਨ ਸਨ ਬਹੁਤ ਸੰਗਤ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਬੈਠ ਗਈ।
ਬਾਬਾ ਜੀ ਇਸ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਦੀ ਕੀਮਤ ਦੱਸ ਰਹੇ ਹਨ।
ਫਿਰ ਫੁਰਮਾਇਆ ਕਿ-
ਬਾਬਾ ਜੀ ਫੁਰਮਾਉਂਣ ਲੱਗੇ..।
ਜਿਸ ਵਕਤ ਸਿੱਖਾਂ ਦੇ ਉੱਤੇ ਮੁਸੀਬਤਾਂ ਦੇ ਪਹਾੜ ਟੁੱਟ ਪਏ, ਸਿੱਖਾਂ ਦੇ ਸਿਰਾਂ ਦਾ ਮੁੱਲ ਪੈਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਿਆ, ਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ ਜੰਗਲਾਂ ਵਿੱਚ ਲੁਕ ਕੇ ਵਕਤ ਕੱਢਣਾ ਪਿਆ ਪਰ ਆਪਣੀਆਂ ਜ਼ਰੂਰਤਾਂ ਪੂਰੀਆਂ ਕਰਨ ਵਾਸਤੇ ਪਿੰਡਾਂ 'ਚ ਜਾਣਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ। ਕਈ ਵਾਰ ਐਸੇ ਮੌਕੇ ਵੀ ਆਏ ਜਦੋਂ ਉੱਥੇ ਛਾਪੇ ਪਏ। ਪਿੰਡਾਂ ਵਾਲੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤਧਾਰੀ ਸਿੱਖ ਦੇ ਆਚਰਣ ਦਾ ਬਹੁਤ ਸਤਿਕਾਰ ਤੇ ਇੱਜਤ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਫਿਰ ਜਦੋਂ ਛਾਪੇ ਪਏ, ਐਸਾ ਮੌਕੇ ਵੀ ਆਇਆ ਕਿ ਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਲੜਕੀਆਂ ਨਾਲ ਸੁਵਾ ਦਿੱਤਾ, ਇਹ ਕਿਹਾ ਕਿ ਸਾਡਾ ਦਾਮਾਦ ਸੁੱਤਾ ਪਿਆ ਹੈ।
ਬਾਬਾ ਨੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਫੁਰਮਾਉਣ ਲੱਗੇ ਕਿ-
ਕਿਸ ਸਿੱਖ ਦੀ ਅਵਸਥਾ ਦਸ ਰਹੇ ਹਨ ?
ਜਿਸ ਨੇ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਦਾ ਬਖਸ਼ਿਆ ਹੋਇਆ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਪੀਤਾ ਹੈ, ਛਕਿਆ ਹੈ।
ਬਾਬਾ ਨੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਅੱਗੋਂ ਕੀ ਫੁਰਮਾਉਦੇ ਹਨ-
ਪਰ ਅੱਗੇ ਜੋ ਕਿਹਾ ਉਹ ਇਹ ਹੈ ਕਿ-
ਫੁਰਮਾਇਆ ਕਿ-
ਉਸ ਵੇਲੇ ਬਾਬਾ ਨੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਫੁਰਮਾਉਂਣ ਲੱਗੇ-
ਇਹ ਉਪਦੇਸ਼ ਬਾਬਾ ਨੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਰਹੇ ਹਨ। ਅਵਸਥਾ ਦੱਸ ਰਹੇ ਹਨ ਅੰਮ੍ਰਿਤਧਾਰੀ ਸਿੱਖ ਦੀ, ਰਹਿਣੀ ਵਾਲੇ ਸਿੱਖ ਦੀ, ਉਹ ਦਸਮੇਸ਼ ਪਿਤਾ ਦੀ ਬਖਸ਼ੀ ਹੋਈ ਉਸ ਦਾਤ ਦੀ ਜਿਹੜੀ ਤਿਆਗ, ਕੁਰਬਾਨੀ ਅਤੇ ਪ੍ਰੇਮ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਨਹੀਂ ਮਿਲ ਸਕਦੀ।
ਸਾਧ ਸੰਗਤ ਜੀ
ਜਿਸ ਨੂੰ ਵੀ ਅਸਲ ਪ੍ਰੇਮ ਹੋਵੇਗਾ ਸਵਾਰਥੀ ਪ੍ਰੇਮ ਨਹੀਂ, ਮਤਲਬੀ ਪ੍ਰੇਮ ਨਹੀਂ,
ਜਿਸ ਨੂੰ ਉੱਚਾ ਤੇ ਸੁੱਚਾ ਪ੍ਰੇਮ ਹੋਵੇਗਾ,
ਉਹੋ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੇ ਉੱਪਰ ਕੁਰਬਾਨ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਪ੍ਰੇਮ ਦੀ ਦੂਜੀ ਰੂਪ ਰੇਖਾ ਦੱਸਦੇ ਹਨ, ਕੁਰਬਾਨੀ ਹੈ।
ਉਹੀ ਪਿਆਰੇ ਕੁਰਬਾਨ ਹੋਏ ਹਨ ਜਿਹੜੇ ਸਤਿਗੁਰੂ ਪਰਾਇਣ ਸਨ,
ਜਿਹੜੇ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੀ ਪ੍ਰੀਤੀ ਵਿੱਚ ਕੁਰਬਾਨ ਸਨ, ਆਸ਼ਿਕ ਸਨ ਉਹੀ ਪਿਆਰੇ ਕੁਰਬਾਨ ਹੋਏ ਹਨ।
ਸਿਰੁ ਧਰਿ ਤਲੀ ਗਲੀ ਮੇਰੀ ਆਉ॥
ਇਤੁ ਮਾਰਗਿ ਪੈਰੁ ਧਰੀਜੈ॥
ਸਿਰੁ ਦੀਜੈ ਕਾਣਿ ਨ ਕੀਜੈ॥
ਖੇਤੁ ਜੁ ਮਾਂਡਿਓ ਸੂਰਮਾ ਅਬ ਜੂਝਨ ਕੋ ਦਾਉ॥
ਸੂਰਾ ਸੋ ਪਹਿਚਾਨੀਐ ਜੁ ਲਰੈ ਦੀਨ ਕੇ ਹੇਤ॥
ਪੁਰਜਾ ਪੁਰਜਾ ਕਟਿ ਮਰੈ ਕਬਹੂ ਨ ਛਾਡੈ ਖੇਤੁ॥
ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦਾਤਾ ਬਖਸ਼ ਲੈ।
ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ ਬਖਸ਼ ਲੈ॥
(Gobind Prem)
Comments
Post a Comment