ਇਕੁ ਤਿਲੁ ਨਹੀ ਭੰਨੇ ਘਾਲੇ
ਗਰਮੀ ਦਾ ਮੌਸਮ ਸੀ ਤੇ ਸਾਡੇ ਸੌਣ ਵਾਸਤੇ ਮੰਜੇ ਕੋਠੀ ਦੇ ਪਿਛਲੇ ਪਾਸੇ ਬਾਹਰ ਹੀ ਲੱਗੇ ਹੋਏ ਸਨ|
ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਜਣੇ ਬਾਬਿਆਂ ਦੇ ਬਚਨ ਕਰਕੇ ਬਾਬਿਆਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ| ਹੋਰ ਭੈਣ-ਭਰਾ ਤਾਂ ਸਾਰੇ ਸੌਂ ਗਏ| ਮੇਰੀ ਛੋਟੀ ਭੈਣ ਬੀਬੀ “ਭੋਲਾਂ ਰਾਣੀ” ਅਤੇ ਮੈਂ ਬਚਨ ਕਰਦੇ ਰਹੇ ਅਤੇ ਵੈਰਾਗ ਵਿੱਚ ਰੋਂਦੇ ਰਹੇ| ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਕਦੋ ਸਵੇਰ ਹੋ ਗਈ|
ਬਾਬਾ ਨੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਨੇ ਉਸੇ ਸਵੇਰ ਪਿਤਾ ਜੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਬੁਲਾਇਆ ਤੇ ਪੁੱਛਿਆ-
ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਨਾਲ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਲੈ ਕੇ ਆਇਆ?
ਪਿਤਾ ਜੀ ਨੇ ਹੱਥ ਜੋੜ ਕੇ ਖਿਮਾਂ ਮੰਗੀ ਤੇ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ- ਗਰੀਬ ਨਿਵਾਜ਼ ਅੱਗੇ ਤੋਂ ਇਹ ਭੁੱਲ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗੀ | ਫਿਰ ਦੂਸਰੀ ਵਾਰ ਇਹੀ ਬਚਨ ਦੁਹਰਾਇਆ- ਇਸ ਵਾਰੀ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਲੈ ਕੇ ਆਇਆ|
ਪਿਤਾ ਜੀ ਨੇ ਫਿਰ ਭੁੱਲ ਦੀ ਮੁਆਫੀ ਵਾਸਤੇ ਅਰਜੋਈ ਤੇ ਜੋਦੜੀ ਕੀਤੀ|
ਬਾਬਾ ਨੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਨੇ ਫਿਰ ਫੁਰਮਾਇਆ-
ਡਿੱਪਟੀ, ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ, ਤੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਨਹੀਂ ਆਇਆ | ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਕੂਕਾਂ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਸਾਡੇ ਪਾਸ ਪਹੁੰਚਦੀਆਂ ਰਹੀਆਂ | ਡਿੱਪਟੀ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਕੂਕਾਂ ਨੇ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਸਾਨੂੰ ਭਜਨ ਨਹੀਂ ਕਰਨ ਦਿੱਤਾ |
ਪਿਤਾ ਜੀ ਬਹੁਤ ਰੋਏ ਤੇ ਜਦੋਂ ਦੇਹਰਾਦੂਨ ਦੀ ਵਾਪਸੀ ਤੋਂ ਮੋਗੇ ਪਹੁੰਚੇ ਤਾਂ ਪਹਿਲੀ ਗੱਲ ਸਾਨੂੰ ਇਹੀ ਦੱਸੀ |
ਜਦੋਂ ਬਾਬਾ ਨੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਦੇਹਰਾਦੂਨ ਤੋਂ ਵਾਪਸ ਆਏ ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਸਾਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਪਿਤਾ ਜੀ ਬਾਬਾ ਜੀ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨਾਂ ਵਾਸਤੇ ਬਾਬਿਆਂ ਦੇ ਠਾਠ ਤੇ ਲੈ ਕੇ ਗਏ |
ਦੀਵਾਨ ਦੇ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਪਿਤਾ ਜੀ ਦੇ ਨਾਲ ਇਕ ਪਾਸੇ ਸਾਹਮਣੇ ਹੀ ਬੈਠਾ ਸੀ | ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿੱਚ ਪਛਤਾ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਕਿ ਬਾਬਾ ਨੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਆਪਣੇ ਚਰਨਾਂ ਨੂੰ ਹੱਥ ਨਹੀਂ ਲਾਉਣ ਦਿੰਦੇ ਸੀ ਪਰ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਤੇ ਮੱਥਾ ਟੇਕਿਆ ਤੇ ਚੁੰਮਿਆ | ਸਾਨੂੰ ਭੈਣ ਭਰਾਵਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਯਾਦ ਕਰਕੇ ਬਹੁਤ ਦੁੱਖ ਹੋਇਆ ਕਿ ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਭਜਨ ਵਿੱਚ ਇਕ ਵਿਘਨ ਬਣੇ |
ਬਾਬਾ ਨੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਨੇ ਬੜੇ ਪਿਆਰ ਅਤੇ ਮਿਹਰ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਤੱਕਿਆ ਤੇ ਇਹ ਇਲਾਹੀ ਬਚਨ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੇ-
ਬੇਬੇ ਨਾਨਕੀ ਆਪਣੇ ਵੀਰ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਨੂੰ ਕੋਈ ਚਿੱਠੀਆਂ ਲਿਖਦੀ ਸੀ ਜਾਂ ਤਾਰਾਂ ਭੇਜਦੀ ਸੀ? ਫਿਰ ਉਹ ਕਿਹੜੀ ਚੀਜ਼ ਸੀ ਜੋ ਉਹ ਭੇਜਦੀ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਨੂੰ ਝੱਟ ਮਿਲ ਜਾਂਦੀ ਸੀ | ਚਿੱਠੀ ਜਾਂ ਤਾਰ ਤਾਂ ਇਤਨੀ ਤੇਜ਼ ਜਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ ਪਰ ਪ੍ਰੇਮ ਯਾਦ ਵਾਸਤੇ ਕੋਈ ਸਮੇਂ ਦੇ ਫਾਸਲੇ ਦੀਆਂ ਰੁਕਾਵਟਾਂ ਨਹੀਂ ਖੜ੍ਹੀਆਂ ਹੋ ਸਕਦੀਆਂ |
ਫਿਰ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਤਕ ਕੇ ਕਿਹਾ- ਪ੍ਰੇਮ, ਨੇਮ ਦੇ ਬੰਨਿਆਂ ਨੂੰ ਭੰਨ ਕੇ ਲੰਘ ਜਾਂਦਾ ਹੈ |
ਮੇਰੀਆਂ ਦੋਵੇਂ ਸੋਚਾਂ ਦਾ ਮੈਨੂੰ ਉੱਤਰ ਮਿਲ ਗਿਆ ਸੀ|
ਸਤਿਗੁਰੁ ਮੇਰਾ ਸਦਾ ਦਇਆਲਾ
ਮੋਹਿ ਦੀਨ ਕਉ ਰਾਖਿ ਲੀਆ||
ਵਲੋਂ- ਬ੍ਰਿ. ਪ੍ਰਤਾਪ ਸਿੰਘ ਜੀ ਜਸਪਾਲ
Comments
Post a Comment